Minggu, 20 Februari 2011

Advice nya Mas Sugeng


Kemudian aku duduk lagi, tidak jadi membuatkan kopi untuk Sugeng. Sebenarnya  perasaanku juga tidak enak. Tamu kok nggak disuguhi apa-apa. Tapi bagaimana lagi, dia tidak mau dan memang aku juga ragu, apa masih punya gula pasir atau tidak. Wong tadi pagi aku juga nggak dibuatkan kopi oleh Mak nya si Senen. Aku berfikir mungkin gula pasirnya habis. Karena setiap pagi sebelum aku pergi ke sawah mesti sudah disiapkan kopi di Pawon. Tapi tadi pagi aku tidak menjumpai secangkir kopi kesayanganku. Aku juga nggak tanya kenapa, karena  biyang wedok, si mak nya Senen, sudah keburu pergi  ngrewang dan melayat  ke rumah  Pak Dhe Suto. Kalau kopi jelas masih ada. Dua hari yang lalu Mak nya si Senen nggoreng kopi banyak. Yang banyak bukan kopinya, tapi campurannya. Kopinya satu jimpit dan campurannya sepuluh jimpit. Yah pokok nya masih ada rasa kopi dan pokok nya hitam seperti kopi. Entah rasanya, yang penting warnanya hitam. Waktu sudah menunjukkan pukul  lima sore. Mak nya si Senen juga belum kelihatan batang hidung nya. Mungkin ia pulang nanti malam setelah tahlilan usai. Biasanya memang begitu. Mak nya si Senen memang sudah jadi langganan para tetangga yang sedang repot. Bila tetangga punya hajatan pesta pernikahan atau pas seperti tadi pagi kesripahan atau kepaten, pasti Mak nya si Senen ada di situ. Orang nya memang sregep dan nggak neka-neka. Manut dan gampang di mintai tolong oleh siapapun. Sebenarnya ia pendiam dan sangat sopan. Kalau  diajak bicara biasanya ia hanya diam mendengarkan dan sesekali monggat-manggut sambil tersenyum. Nggak salah aku milih dia. Mantaff. Penampilannya apa adanya, memang ada nya ya hanya itu. Baju nya hanya  tiga setel saja. Baju untuk ke sawah atau ke ladang, baju untuk ngrewang dan satunya lagi baju untuk menghadiri pesta pernikahan atau sejenisnya. Make up, sorry ya! Nggak pernah sama sekali memakai make up. Memang aku yang melarangnya. Aku melarangnya pakai make up karena barang seperti itu mahal. Trus uang dari mana coy, kalau Mak nya si Senen udah ketagihan sama make up.
Tapi yang pasti aku memang menginginkan dia tampil natural alias alami, nggak ditutup- tutupi ( anunya kalau malam hari, siang hari pun juga boleh lah). Yah, casual and classic view lah…
Surti dan Senen juga belum pulang. Kemana mereka sampai jam segini  belum pulang.
“ Tin, diterusne ya? Ucap Sugeng mengagetkan ku.
“ Heh, ya……. ya ……hoooh, wah terus piye iki Geng, babar blas nggak ana suguhane.”
“ wis, gak apa-apa. Ngene ya, awakmu mau bingung ngenani masalah padha nanging ora padha. Karepku ku ngene lho Tin, manungsa iku padha kabeh ana ngarsane  Sing Nggawe Urip, yaiku Gusti Allah. Kabeh padha ora beda blas. Lha  saiki sing beda alias ora padha yaiku: nomer siji kelakuane manungsa. Jelase, ana ngarsane Gusti manungsa iku kabeh padha, dupeh mlarat, cacat, sugih, nggantheng, ala lan sak panunggalane ya padha kabeh, ora ana sing di beda cara. Ananging sing mbedakne iku kelakuane manungsa siji-sijine kuwi mau. Wis dong….?”
“ Wooo, dadi ngono ta, lek manungsa kuwi kabeh padha ananging sing mbedakne kelakuane. Ya ……ya wis mudheng aku.”
“ Lha sing kaping pindho, manungsa iku beda alias ora padha manggon ana blegere utawa bentuk e. Awakmu karo aku jelas beda blegere. Awakmu dhuwur aku rada endhek. Kulitmu ireng nanging kulitku rada putih, lan sak panunggalane. Mungguhna bocah kembar sing duwe praupan padha, wis ta mesti isih ana bedane. Mbuh kuwi rambute, dedeke, pakulitane lan isih akeh maneh. Piye? Wis rada mudheng?”
“ Wadhuh…….wis mudheng tenan aku saiki. Tenan , wis mudheng, paham seratus persen.”
“ Lha yen wis paham, iki ya wis surup, meh Maghrib aku tak pamitan balik, mengko gek digoleki karo Pak Lik Darno.”
“ Woallah…..Geng…Geng, wong wis tuwek wae kok digolek i, kok kaya isih bocah wae. Gek awakmu ya mung ijen wae lho, ora ngajak anak bojo. Ngko ae lho karo ngenteni Mak e si Senen.”
“ Matursuwun, sesuk maneh aku tak mrene. Saiki  aku tak mulih dhisik Maghriban, mari ngono ketemu maneh ana daleme Pak Dhe Suta, tahlilan. Wis aku pamit dhisik, assalamuallaikum….”
“ Waallaikum sallam. Suwun lho Geng Rawuhe.”
“ Ya Tin.”
Sugeng pulang. Aku mengantarnya sampai di jalan depan rumah ku. Dalam hatiku berkata, beruntung sekali dia. Tapi sudah semestinya kalau ia jadi priyayi. Sewaktu masih di SD dia rajin dan pintar. Ia suka ngajari teman- temannya termasuk saya bila ada PR yang sulit. Tapi aku sungguh tidak menyangka, dia yang dulu pekerjaannya hanya mencari rumput alias ndamarwulan alias ngarit, sekarang jadi Pak Guru. Ah Sugeng……sugeng, yang dulu  sering  diolok teman teman, sugeng alias susu ageng alias penthil gedhe , walau kenyataanya  mungkin ia nggak suka susu besar ( eh saru ) alias kasar tur perlu. Tapi ya nggak tahulah, wong aku juga belum pernah bertemu istrinya. Yang pasti aku salut banget. Geng…Geng…mudah-mudahan kamu di beri kesehatan, tetap memiliki iman yang kuat dan jadi bapak yang membanggakan anak-anakmu. Aku terus melamun, sampai Sugeng tidak terlihat lagi dari pandanganku. Ah andai saja aku jadi Sugeng, betapa senangnya aku. Eh kok malah kembali lagi, nggresula. Baru saja dapat nasihat kaya gitu kok ya masih bisa ngadualah. Gek piye iki, dasar otak udang…

Tidak ada komentar:

Posting Komentar