Rabu, 23 Februari 2011

Ngudut Nang Pawon

“ Pak…….pak, Sampeyan nangndi ta? Suara si Senen memanggilku.” Aku bergegas menuju suara si Senen.
“E…..aku nang kene iki lho, nang ngarepan,” jawabku. Kemudian si Senen menghampiriku, masih dengan wajah  kumut-kumut karena keringat dan memang baru saja datang dari ladang dan belum sempat mandi. Anak ku lanang memang hanya dia, si Senen. Ku beri nama Senen karena memang hari lahirnya pas Senen. Dari pada bingung-bingung mencari nama yang bagus, yang kebarat- baratan mendingan nama asli njawa saja. Buat orang Jawa asli memang nama itu kedengaran jelek dan nggak gaul. Nama yang ndhesit alias nggilani. Tapi bagiku yang penting maknanya. Senen bagiku mengandung arti yang dalam. Yang pertama, Senen adalah hari pertama dalam penanggalan, yang ke dua, senen merupakan hari tirakat. Orang Islam biasanya banyak yang melakukan puasa Senen Kamis. Yang ke tiga, Senen itu merupakan akronim, pesene enek. Maksudnya ada pesan di balik itu. Mudah-mudahan dia bisa membawa pesan- pesan yang baik bagi manusia. Dan siapapun namanya, aku menyayangi dia sepenuh hati.
Aku nggak malu mempunyai anak yang punya nama Senen. Mudah- mudahan dia juga bangga menyandang nama Senen. What’s a name, kata William Shakespeare, seorang sastrawan ulung dari Inggris yang terkenal di seantero dunia dengan  maha karyanya yang fenomenal ,Romeo dan Julliet. Apalah arti sebuah nama. Yang paling penting bagi manusia bukan karena nama yang panjang sampai satu meter. Bukan nama yang indah. Dan bukan pula nama yang sok kebarat- baratan. Yang penting bukan “Siapa Dia” akan tetapi “ Bagaimana Dia”.
“ Pak,… ana apa ta yah mene kok durung di empakne lampune? Gek sampeyan ya durung adus?” Tanya si Senen membuat ku kaget.
“ Hoalah le… Gek awakmu mau lho… nangndi ae…, kok nganti yah mene isih lagi bali. Gek mbak ayumu mau ya nangndi? Wis bali apa durung?” tanyaku nerocos, karena kawatir akan keberadaan buah hatiku. Kemudian kurangkul dan kuciumi si Senen. “ Dhuh….anakku sing nggantheng dhewe, sepurane bapak ya le…”.
“ Mbakyu ana kamar senthong pak, bubar adus. Aku mau ngarit terus mbakyu golek ripikan nggo cethik geni sesuk. Kayune bong wis entek lho pak.” Jawab si Senen
“ Oalah…ngono ta le, tak kira menyang endi kok yah mene padha durung bali. Aku khawatir banget lho le.”
“ Ana apa ta Pak, kok beda sajak ‘e?”
“ Ora ana apa-apa. Wis kana gek ndang adus. Engko selak bengi lho….”
“ Sik ta Pak, aku tak leren dhisik. Bene atus kringetku. Lha biyung apa durung bali ta Pak?
“ Durung le, paling biyung mu bali engko bubar tahlilan nggone pak Dhe Suto. Kira- kira ya jam setengah sanga an lah. Wong sing masak lan gawe panganan kanggo slametan lan tahlilan ya biyungmu kok.
“ Gek Sampeyan ngko ya melu tahlilan Pak? Aku nang omah dhewe mung karo mbakyu  ngono? Beh ora tepak blas pak, wedi tas ana wong mati malah ditinggal lunga kabeh.”
“Alah,….gek wedi apa. Wong mbakyumu ya ana ngomah, ora lunga kok wedi. Wis gek kana ndang adus.”
“ Ho oh..pak, aku tak adus dhisik, awak ku gatel kabeh.”
Si Senen mandi. Pikiranku kembali menerawang pada Sugeng yang kini sudah jadi priyayi. Dhuh  Gusti, mudah-mudahan  Surti dan si Senen juga bisa jadi priyayi kelak. Biar hidupnya kecukupan seperti Sugeng. Walaupun kehidupanku seperti ini, tapi setelah bertemu Sugeng aku punya semangat besar untuk menyekolahkan anakku ke sekolah yang tinggi biar jadi priyayi nantinya.
Setelah mandi aku duduk di pawon sambil ngudut tengwe, rokok buatan sendiri alias nglinting dhewe. Sedhal-sedhul sendirian. Asap rokok ku sedot dan ku hembuskan… terasa nikmat sekali. Dan sesekali asap itu kubuat mainan lewat bibirku, membentuk bulatan- bulatan dan terbang melayang seperti pikiranku. Ada sebersit semangat baru yang membara dalam benak ku. Dan semangat itu terasa begitu besar menggelora melonjak-lonjak dalam anganku. Yah…..inilah saatnya aku harus bekerja keras dan tak patah semangat demi menggapai tujuanku, menyekolahkan Surti dan si Senene ke sekolah yang lebih tinggi. Surti sekarang sudah kelas tiga SMA. Dan sebentar lagi ia akan tamat, kira-kira dua bulan lagi. Pokok nya dia harus kuliah. Entah bagaimanapun aku harus mencari uang untuk membiayai Surti. Jualan kambing, ayam atau buruh apapun akan ku lakukan. Karena aku yakin Surti akan bisa jadi priyayi seperti Sugeng. Aku yakin karena Surti memiliki kecerdasan di atas rata-rata temannya. Nilai nya di rapor juga bagus, di atas delapan puluh semua. Nilai yang menurutku luar biasa. Belum pernah aku bisa mendapatkan nilai sebagus itu ketika aku di SD dulu. Paling-paling dapat nilai tujuh saja aku sudah lunjak-lunjak girang bukan kepalang. Syukurlah, Surti pintar. Mungkin ia nurun biyungnya. Wataknya halus tapi cekatan dan cerdas. Ia juga pendiam persis seperti biyungnya .Wajahnya pun juga manis sama manisnya dengan biyungnya. Dhuh….Gusti matur nuwun sudah dikarunia anak yang manut dan pintar.
“ Bapak dhahar nggih? Menika sayuripun sampun kula panasi. Lan menika kopinipun ugi taksih benter, ananging ngapunten, paitan. Gendhisipun kados sampun telas.” Ucap anak ku wedok, Surti.
“ Iya ndhuk, wis gak apa-apa paitan kopine, wong pancene gula ne wis entek kok. Mau ana dhayoh wae ya ora tak gawek ne kopi kok, merga gulane entek. Lan aku ora usah nyore, sedhela engkas aku arep nang omahe suwargi Pak Dhe Suta, tahlilan. Adhimu wae gek kongkonen maem, karo awakmu sisan.”
Surti dan Senen makan malam lahap sekali. Ku lihat Senen sampai imbuh dua kali. Mungkin ia lapar sekali sehabis ngarit mencari rumput. Tak terasa mataku basah oleh airmata. Tapi kusembunyikan biar mereka tidak tahu kalau bapaknya menangis. Aku menangis bukan karena sedih, tapi sebaliknya aku menangis karena bangga melihat anak- anak ku yang tidak neka-neka dan bisa menerima keadaan apa adanya. Mereka tidak pernah mengeluh dan meminta macam-macam. Ke sekolah mereka berdua hanya jalan kaki yang jaraknya dari rumah sekita satu kilo meter. Tidak seperti teman-temannya, yang kalau ke sekolah selalu di antar atau minta di antar orang tuanya, serta minta sangu yang lumayan banyak untuk njajan di warung sekolah. Tapi anak- anak ku tidak pernah minta sangu, karena memang aku dan biyungnya anak-anak juga nggak pernah mengasih sangu. Jujur, dalam hatiku sebenarnya trenyuh,…trenyuh sekali. Aku ingin membahagiakan mereka seperti anak-anak tetangga yang lain. Kalau ke sekolah selalu memakai sepeda motor dan punya uang saku banyak untuk njajan di warung sekolah. Tapi apalah jadinya kalau mereka aku uja seperti itu? Keadaan ekonomi ku saja juga seperti ini. Ah…untung …anak-anak ku manut, nggak suka merengek-rengek. Habis minum kopi paitan aku pamit sama Surti dan si Senen mau berangkat tahlilan.
“ Wis ya ndhuk, le aku tak budhal dhisik. Dikancing wae lawange. Paling jam setengah sanga aku karo biyungmu wis bali kok. Ya wis tak budhal ya..”

Minggu, 20 Februari 2011

Advice nya Mas Sugeng


Kemudian aku duduk lagi, tidak jadi membuatkan kopi untuk Sugeng. Sebenarnya  perasaanku juga tidak enak. Tamu kok nggak disuguhi apa-apa. Tapi bagaimana lagi, dia tidak mau dan memang aku juga ragu, apa masih punya gula pasir atau tidak. Wong tadi pagi aku juga nggak dibuatkan kopi oleh Mak nya si Senen. Aku berfikir mungkin gula pasirnya habis. Karena setiap pagi sebelum aku pergi ke sawah mesti sudah disiapkan kopi di Pawon. Tapi tadi pagi aku tidak menjumpai secangkir kopi kesayanganku. Aku juga nggak tanya kenapa, karena  biyang wedok, si mak nya Senen, sudah keburu pergi  ngrewang dan melayat  ke rumah  Pak Dhe Suto. Kalau kopi jelas masih ada. Dua hari yang lalu Mak nya si Senen nggoreng kopi banyak. Yang banyak bukan kopinya, tapi campurannya. Kopinya satu jimpit dan campurannya sepuluh jimpit. Yah pokok nya masih ada rasa kopi dan pokok nya hitam seperti kopi. Entah rasanya, yang penting warnanya hitam. Waktu sudah menunjukkan pukul  lima sore. Mak nya si Senen juga belum kelihatan batang hidung nya. Mungkin ia pulang nanti malam setelah tahlilan usai. Biasanya memang begitu. Mak nya si Senen memang sudah jadi langganan para tetangga yang sedang repot. Bila tetangga punya hajatan pesta pernikahan atau pas seperti tadi pagi kesripahan atau kepaten, pasti Mak nya si Senen ada di situ. Orang nya memang sregep dan nggak neka-neka. Manut dan gampang di mintai tolong oleh siapapun. Sebenarnya ia pendiam dan sangat sopan. Kalau  diajak bicara biasanya ia hanya diam mendengarkan dan sesekali monggat-manggut sambil tersenyum. Nggak salah aku milih dia. Mantaff. Penampilannya apa adanya, memang ada nya ya hanya itu. Baju nya hanya  tiga setel saja. Baju untuk ke sawah atau ke ladang, baju untuk ngrewang dan satunya lagi baju untuk menghadiri pesta pernikahan atau sejenisnya. Make up, sorry ya! Nggak pernah sama sekali memakai make up. Memang aku yang melarangnya. Aku melarangnya pakai make up karena barang seperti itu mahal. Trus uang dari mana coy, kalau Mak nya si Senen udah ketagihan sama make up.
Tapi yang pasti aku memang menginginkan dia tampil natural alias alami, nggak ditutup- tutupi ( anunya kalau malam hari, siang hari pun juga boleh lah). Yah, casual and classic view lah…
Surti dan Senen juga belum pulang. Kemana mereka sampai jam segini  belum pulang.
“ Tin, diterusne ya? Ucap Sugeng mengagetkan ku.
“ Heh, ya……. ya ……hoooh, wah terus piye iki Geng, babar blas nggak ana suguhane.”
“ wis, gak apa-apa. Ngene ya, awakmu mau bingung ngenani masalah padha nanging ora padha. Karepku ku ngene lho Tin, manungsa iku padha kabeh ana ngarsane  Sing Nggawe Urip, yaiku Gusti Allah. Kabeh padha ora beda blas. Lha  saiki sing beda alias ora padha yaiku: nomer siji kelakuane manungsa. Jelase, ana ngarsane Gusti manungsa iku kabeh padha, dupeh mlarat, cacat, sugih, nggantheng, ala lan sak panunggalane ya padha kabeh, ora ana sing di beda cara. Ananging sing mbedakne iku kelakuane manungsa siji-sijine kuwi mau. Wis dong….?”
“ Wooo, dadi ngono ta, lek manungsa kuwi kabeh padha ananging sing mbedakne kelakuane. Ya ……ya wis mudheng aku.”
“ Lha sing kaping pindho, manungsa iku beda alias ora padha manggon ana blegere utawa bentuk e. Awakmu karo aku jelas beda blegere. Awakmu dhuwur aku rada endhek. Kulitmu ireng nanging kulitku rada putih, lan sak panunggalane. Mungguhna bocah kembar sing duwe praupan padha, wis ta mesti isih ana bedane. Mbuh kuwi rambute, dedeke, pakulitane lan isih akeh maneh. Piye? Wis rada mudheng?”
“ Wadhuh…….wis mudheng tenan aku saiki. Tenan , wis mudheng, paham seratus persen.”
“ Lha yen wis paham, iki ya wis surup, meh Maghrib aku tak pamitan balik, mengko gek digoleki karo Pak Lik Darno.”
“ Woallah…..Geng…Geng, wong wis tuwek wae kok digolek i, kok kaya isih bocah wae. Gek awakmu ya mung ijen wae lho, ora ngajak anak bojo. Ngko ae lho karo ngenteni Mak e si Senen.”
“ Matursuwun, sesuk maneh aku tak mrene. Saiki  aku tak mulih dhisik Maghriban, mari ngono ketemu maneh ana daleme Pak Dhe Suta, tahlilan. Wis aku pamit dhisik, assalamuallaikum….”
“ Waallaikum sallam. Suwun lho Geng Rawuhe.”
“ Ya Tin.”
Sugeng pulang. Aku mengantarnya sampai di jalan depan rumah ku. Dalam hatiku berkata, beruntung sekali dia. Tapi sudah semestinya kalau ia jadi priyayi. Sewaktu masih di SD dia rajin dan pintar. Ia suka ngajari teman- temannya termasuk saya bila ada PR yang sulit. Tapi aku sungguh tidak menyangka, dia yang dulu pekerjaannya hanya mencari rumput alias ndamarwulan alias ngarit, sekarang jadi Pak Guru. Ah Sugeng……sugeng, yang dulu  sering  diolok teman teman, sugeng alias susu ageng alias penthil gedhe , walau kenyataanya  mungkin ia nggak suka susu besar ( eh saru ) alias kasar tur perlu. Tapi ya nggak tahulah, wong aku juga belum pernah bertemu istrinya. Yang pasti aku salut banget. Geng…Geng…mudah-mudahan kamu di beri kesehatan, tetap memiliki iman yang kuat dan jadi bapak yang membanggakan anak-anakmu. Aku terus melamun, sampai Sugeng tidak terlihat lagi dari pandanganku. Ah andai saja aku jadi Sugeng, betapa senangnya aku. Eh kok malah kembali lagi, nggresula. Baru saja dapat nasihat kaya gitu kok ya masih bisa ngadualah. Gek piye iki, dasar otak udang…

Kamis, 17 Februari 2011

Terusane Wingi

Bubar ngasaran Sugeng langsung lungguh nang ruang sing tak jenengne ruang tamu. Nanging sak jane ora pati pantes yen dijenengne ruang tamu, amarga ruang iku mung ana lincak e loro karo meja sing tak gawe saka pring terus tak wenehi wilahan kanggo ngganti blabag, pancene ya ora nduwe blabag. Ambane ruang iku ya mung rong meter persegi, trus jogane ya isih lemah asli alias durung di plester apa maneh di tekel utawa di keramik, babar blas ora kenal.
“Ya ngene iki istanaku Geng, aja nggumun lho ya,” selorohku.
“ Ah biasa ae Tin, wong omahku ndhisik ya kaya ngene iki, masak awakmu ya wis lali. Omah gedhek tur wis di pangan rayap pisan, jogane ya lemah ngene iki.”
“ Tapi iku kan ndhisik Geng, saiki omahmu nang Kalimantan kan ya kaya omahe pejabat ta? Omah tingkat magrong- magrong, gedhe banget, ana tamane sing asri terus ana garasi ne mobil lan liya –liyane, ya ta?”
“ Nggak Tin, biasa wae omahku, nggak kaya sing koq bayangne, temenan gak goroh aku. Kapan-kapan yen awakmu nduwe wektu tak jak nang Kalimantan bene nggenah tenan keadaanku nang kana. Aku janji temenan, awakmu tak jupuk tak jak dolan nang kana.”
“ Wadhuh, ngrepotne awakmu wae Geng, trus sing arep nggarap sawahe Pak Dhe Kerta wae ya sapa yen tak tinggal dolan nang Kalimantan. Kok kaya wong wis sugih dhuwit wae ta Geng. Wegah Geng aku. Aku tak nang omah wae.”
“Ya sapa ngerti yen awakmu mbesuk wis longgar, bocah –bocah wis padha gedhe tur wis cekel gawe ngono, awakmu kan ya wis rada entheng ta? Banjur awakmu isa dolan nang omahku, Kalimantan. Ya idhep- idhep ngumbah mata ngono lho Tin.”
“ Ya wis, muga-muga kelakon. Trus saiki nerusake sing mau awan kae. Jujur, aku tertarik karo sing kok ujarne mau. Aku pancen seneng ngrungokake omongan sing nyrempet karo pituduhe urip ngono iku. Ya sithik akeh bene ngerti lah paugerane wong urip iki piye, amrih aku ora gampang sengkeg nglakoni urip sing kaya ngene iki. Atiku bene ayem, pikiranku bene tentrem, lan manuk ku ya bene merem, ora ndengongak-ndengongok ae.”
“ Awakmu iki kok ya seneng guyon ta Tin…..Tin.”
“ Lha wis suwi ora tau ngguyu babar blas, isine mung mrengut ae. Luwih-luwih yen nyawang keadaanku kaya ngene iki, wis…wis…kudu misuh thok.”
“Ah ya aja ngono ta. Yen awakmu seneng misuh, kuwi ngko malah nambahi budreg e pikir. Ora ngudari reribet nanging malah nambahi masalah. Tur, yen dirungokne liyan ya malah nggilani, apa maneh yen sampek krungu bocah-bocahmu terus di terokne, apa ora bahaya hayo….!”
“ Iya, pancen. Mulakna aku wurukana sing kaya kok ujarne awan mau. Ben e ngerti aku.”
“ Ngene, sak jane awakmu karo aku iki padha. Manungsa kabeh sing ana ndonya iku ya padha ana ngarsane Gusti Allah. Sing mbedakne mung siji, yaiku laku. Kelakuane manungsa siji lan sijine iku sing beda ana ngarsane Gusti. Iki lho bukti adile Gusti Allah. Sing apik lakune ya diwenehi urip, sing ala lakune ya diwenehi urip. Lan Kabeh manungsa mbesuke ya diwenehi pati, maksudku kabeh ya padha mati. Sing sugih, nggatheng, terkenal, pinter ya bakal mati. Sing ala rupane, bodho, mlarat ya mesti bali marang ayunane Gusti. Adil ta iki? Gusti allah ora mbedak-mbedakne umate. Apa ana ta manungsa sing bisa urip selawase? Ora ana. Wong para Nabi, Wali lan Aulia sing kinasihe Gusti wae ya ditimbali bali kok. Piye hayo...!
“ Yen, Gusti Allah iku adil, ngapa aku kok ora diwenehi rejeki sing uakeh kaya Pak Dhe Kerta sing sugih kae?” tanyaku sekenanya.
“ Tin, tak ambali maneh ya, manungsa iku siji lan sijine ora ana sing padha. Rupane, dedege, pintere lan liya-liyane ora ana sing padha jibles. Ananging, ewasemana  kabeh mau padha wae ana ngarsane Gusti. Bah elek rupane, pincang, kere, nggatheng, sugih lan liya-liyane, kabeh padha. Sing mbedakne, kaya sing wis tak aturne mau, yaiku mung laku. Wis, jlentreh…”
“ Sik bingung aku, awakmu mu mau ngomong yen manungsa iku padha ana ngarsane Gusti, ananging nyatane beda-beda. Ana sing nggatheng kaya aku, ana sing huelek pol, ana sing mlarat…trus koq dianggep padha iku piye nalare?”
“ Ya, rokok an sik ben rada padhang pikire, ayo Tin ngudut dhisik. Gak usah spaneng, engko mundhak mumet malah blaen.”
Sugeng  mengambil sebatang rokok terus dinyalakan. Sambil tersenyum ia isap dalam-dalam rokok nya. Mungkin ia berpikir, ngomong sama orang bodoh itu sulit sekali. Sudah dijelaskan sebegitu jelas, juga belum mengerti. Tapi ia tetap tersenyum. Sabar betul orang ini. Aku kagum padanya.
“ Sik, tak gawekne kopi dhisik ya bene gayeng.”
“Ah, gak usah repot, ngene ae diterusne, engko selak maghrib lho. Bubar maghrib lak ya tahlilan nang nggone suwargi Pak Dhe Suta.”
“ Gak sida ngopi tah iki. Wadhuh, dayoh adoh mung disuguhi anggur.”
“ Gak pa-pa, santai wae,” ucap Sugeng pendek.

Rabu, 16 Februari 2011

Lanjutan kisah Kang Geng sama Kang Tin, Makna Cinta Yang Sebenar-benarnya

"Wis ngene ae Geng, mampir ae nang omahku ngko ngobrol sak kateke, nganti sore, nganti bengi, nganti sesuk isuk ra papa," ajak ku.
" Trus kita nggak ke Kuburan mengantarkan Jenazahnya Pak Dhe Suto? Nggak lah Tin, kita antarkan dulu terus bar teka kuburan ngko lek wis mari aku tak sambang nang omahmu, piye."
" Ya wis gak pa -pa, tapi janji lho ya, ja ngapusi kaya ndhisik pas awake dhewe sik cilik kae."
Kemudian kami berdua mengantarkan Jenazah Pak Dhe Suto ke kuburan. Kami berada di belakang jenazah, kadang- kadang kami bergantian memikul jenazah dengan para tetangga dan saudara. Setelah jenazah selesai di kuburkan, ku dekati Sugeng, " Eh ayo, wis mari olehe nguburne, gek ndang ngko selak sore.."
Akhirnya kami berdua pulang menuju rumahku. Waktu sudah menunjukkan pukul 3 sore, dan rumahku sepi, tak ada satu orang pun. Mungkin istriku masih di rumah keluarga Pak Dhe Suto, ngrewang, masak buat slametan atau buat makanan untuk tahlilan nanti malam. Anak ku si Senen dan Surti juga tidak kelihatan. Mungkin mereka masih di Tegalan mencari rumput atau mencari kayu bakar. Tapi memang biasanya kalau jam- jam segini tidak ada orang se cuil pun di rumahku. Akupun biasanya juga di sawah buruh mencangkul di sawahnya Pak Kerta, tetanggaku yang cukup lumayan kaya.
" Heh ayo pinarak Pak Guru, iki lho gubugku, istanaku sing apik banget, " ajakku pada Sugeng yang sudah jadi Priyayi.
 " Iya, ya, aku tak nunut Sholat sik, Ashar an, jedhingmu nggek ngendi Tin?"
" Nang mburi, tapi rusuh banget lho Geng, sepurane lho ya."
" Ah gak apa-apa, padha wae."
diterusne sesuk neh, wis wayahe mulih coy.........sorry ya!!!!!

Minggu, 13 Februari 2011

Cinta Yang Sebenar-benarnya...

Suatu hari aku bertemu dengan sahabat karibku sewaktu kami berdua masih duduk dibangku Sekolah Dasar. Aku sempat tidak percaya dengan penglihatanku. Dengan usia yang bisa dikatakan cukup berumur karena dia seumuran denganku, kira-kira sekitar 46 tahun, dia masih kelihatan sangat muda, seakan-akan ia masih berumur 30-an. Dengan blue jins dan kaos oblong warna sepadan dengan celana nya, serta sandal jepit merk kasogi, kelihatan pas banget kayak ABG saja. Dia tersenyum padaku dan menyapa serta menepuk pundakku tanda persahabatan yang tak pernah berakhir. " He.. piye kabare? Awakmu saiki nangdi?" sapanya. Aku tertegun, bingung, trus berpikir dalam hati, gek sapa iki, rumangsaku aku ra kenal, koq dia sepertinya udah kenal banget sama aku. Kemudian dengan agak basa-basi kujawab sapaannya sekenanya. " eh anu, apik mas, aku pancet nang samben mas, jawabku sekenanya, tapi fikiranku terus  berputar, sapa sih sak jane wong iki, tapi kelihatannya aku sudah kenal, tapi sapa ya..." Awakmu wis duwe anak pira Tin," tanyanya lagi. Lho koq njangkar, kurang ajar. Sapa sih jane? " Eh, aku wis duwe anak loro lho mas, sing mbarep wedok, trus sing nomer loro lanang sih SD kelas papat. Lek sampeyan piye mas, putrane wis pira?" tanyaku. Tin, awakmu kok kaya wong bingung ta, apa awakmu lali karo aku? Pancen ya wis suwe banget awake dhewe gak ketemu, sak wise lulus SD aku langsung lunga nang Kalimantan melu mbakyuku, trus ya sik saiki aku bali endang nyang Njawa. Ya wis lumrah yen awakmu wis ora ngenali aku maneh, pancen ya wis udakara telung puluh limoan tahun." Engko dhisik mas, terus terang aku pancen lali, sampeyan iki sak jane sapa? Kaya'e aku wis tau kenal karo sampeyan, tapi sapa ya?" tanyaku.
" Aku Sugeng, Tin, anake mbok Sur kae lho sisih kidul sekolahan. Omahe nang sor papringan sing ndhisik biasa nggo ngaso lek wayah panas, trus gawe layangan bareng bocah-bocah."
" Masya Allah......Sugeng??? Beh jian lali tenan aku. Beh ...beh...beh, awakmu kok sik enom temen ta Geng, gek jamune apa ta? Weleh...weleh nggarakne lali ae, gek pacakanmu ya kaya bocah enom ae, ngiri aku."
" Masak sih Tin, wong biasa ngene lho, awakmu koq aneh-aneh, wong aku ya ora nlungsungi kaya ula, kok dianggep isih enom, gek olehmu nyawang ki piye?"
" Diomongi kok nggak ngandel, awakmu jian sik ketara enom banget, kaya umur telungpuluhan, pama sir rabi cah SMA ngono sik pantes, he he he."
" Awakmu isa ae, lha umurku wae wis meh seket, padha karo awakmu, kok arep neka-neka. Anakku mbarep wae wis meh kuliah, wedok pisan, trus piye anggite."
" Guyon, ja ndadekke ati. Oh ya, trus putrane pira sampeyan? Endhang nang Njawa dhewekan pa karo ibuke bocah-bocah? Trus bojomu kuwi wong ngendi?" tanyaku nrocos.
" Anakku loro Tin, padha karo awakmu. Bojoku ya wong jawa asli, ketemu nang kana, adhik kelas pas kuliah nang Mulawarman. Lulus kuliah trus aku rabi. Aku nggak mikir penggawean dhisik, tapi rabi tak dhisikne, timbangane ngko terjadi sing nggak- nggak. Setahun aku mung nganggur, mangan turu, mara tua sing nyambutgawe. Sakwise ngono aku njajal mulang nang sekolah SMA nang Kutai, trus melu ujian CPNS ketampa, ya nganti saiki aku nang SMA Kutai. Bojoku ya guru, mulang nang SMP 1 Kutai."
" Wooooo, ngono ta? Mulakna awakmu awet nom, wong uripmu kepenak lan mulya banget, gek bojomu paling ya ayu banget, pinter, sugih...., beda karo aku Geng, wis penggaweanku buruh, ngono wae gek ana gek ora, kaya wong pasa senen kemis, bojoku ya mung buruh penggaweane kaya aku. Dadi ekonomiku ya pas-pasen banget, gek biaya sekolah ya larang eram saiki, dadi ya ngene iki aku, cepet ketara tuwek, rambut ya wis putih mergane pikiran panas terus."
"Tin, awakmu gak perlu susah," ucapnya. " Kowe kudune matur nuwun marang Sing Kuasa. Nyapa? Mergane awakmu wis diwenehi kesempatan urip nang ndonya iki. Lek awakmu rumangsa kangelan urip amarga ekonomimu seret, trus ora eling marang sing nggawe urip, kuwi ora pener. Sugih miskin kuwi sak jane padha, padha tenan. Sugih kuwi ya ujian, mlarat ya ujian. Kaya pas awake dhewe sekolah kae lho, sing pinter ya di uji karo guru, sing bodho ya di uji. Guru nggak mbedak- bedakne muride. Bedane lek murid bodho trus nakal biasane ora disenengi guru, nanging lek murid sing pinter trus manut, kuwi disayangi karo guru. Ananging guru ya ora tau mbedak-bedakne muride, kabeh ya di wulang, ora mung sing pinter thok sing di paringi pawulangan, sing bodho ya di wulang kanti sabar. Lak iya ta?
"Iya, terus maknane apa kuwi Geng?"
" Ngene, tak jelasne ya. Mau tak jlentrehne lek urip kuwi kaya bocah sekolah sing ngangsu kawruh nang sekolahan, jelase ngene, murid kuwi lek pinter terus manut, kelakuane apik, prasaja, seneng tulung karo kanca- kancane, ora sombong dupeh pinter, semanak, grapyak kara sapa wae, mesti akeh sing seneng, ora mung guru ne wae ananging kanca- kancane kabeh ya seneng, semono uga urip iki, yen ana wong sing sugih terus wong kuwi mau ora rumangsa sugih, ora sombong, grapyak semanak karo sapadha- padha, seneng tulung karo sapa wae, ya mestine Gusti allah seneng, tangga teparone ya seneng.
" Lha lek wong mlarat kaya aku ngene iki terus piye, ibarate bocah sekolah ngono aku iki ora kangge babar blas, amarga aku bodho."
" Ora ngono. Tak terus ne ya. Iku mau bocah pinter sing ora keminter, ora sombong lan sak panunggalane. Ananging yen pinter terus sombong, keminter, kemlelet, ngenyekan, angkuh mestine kabeh ya ora seneng. Bapak ibu gurune ya ora seneng, kanca-kancane ya gething, lak ya ta? Padha wae karo wong sing sugih bandha donya ananging sombong, angkuh, semugih, siya marang wong ra nduwe lan sak panunggalane, sapa sing seneng, hayo? Gusti sing Kuasa ya ra seneng....to be continued, bene penasaran...biar curious...